Het blik is dicht!
De draaidagen zijn voorbij, de laatste scènes geschoten, het blik zit dicht. Het is ongelofelijk dat na drie maanden non-stop met de film ‘Wit Licht’ te zijn bezig geweest, het er nu op zit. Hij is natuurlijk nog niet klaar, we zijn nog zeker vijf maanden druk met het fabriceren van het eindresultaat zoals hij straks in de bioscopen te zien is.
Ik ben moe, voldaan en ontzettend trots op wat we hier met elkaar voor elkaar hebben weten te krijgen. We hebben met een fantastisch team gewerkt en allemaal het beste van ons zelf gegeven. Het waren bijzondere maanden.
Zo aan de andere kant van de wereld ging een groot deel van de dingen die eerst dagelijkse gang van zaken voor me waren, volledig aan me voorbij. Ik stond op met de film en ging er mee naar bed. Als ik even een dorp of stad in kon voor wat boodschappen, werd er maar weinig naar me gekeken. Ik ben blank, en dat maakt me anders dan de meeste inwoners van Afrika. Maar de naam Marco Borsato zegt ze niets, ik kon hier volkomen anoniem rondlopen en dat was ook best wel eens lekker! In het begin was het wennen, je bent altijd voorbereid op de blikken, de vragen om handtekeningen. Je houdt er rekening mee als je iets gaat doen. Maar dit was wel heerlijk rustig zo! Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen ‘last’ van mijn fans of bekendheid, ik vind het niet erg om aangesproken te worden. Maar nu het niet gebeurde was het ook wel weer ontspannend. De schaarse momenten voor mezelf waren dan ook echt van mezelf, een rustpunt in het normaal voor mij zo hectische leven. Het betekende ook dat ik me goed kon concentreren op de film, er waren geen andere dingen die mijn aandacht vroegen.
Hoewel ik hier een eigen stekkie had waar ik sliep, brachten we ook regelmatig de nacht door op locatie. Soms is de plek waar we wilden filmen bijna een dag reizen verwijderd van het basecamp en dan sla je dus ter plekke je kamp op. Vaak zijn dat onherbergzame gebieden, denk aan moerassen, maar ook hele stukken woestijn of ruwe bergen. De hitte kan moordend zijn. En overal natuurlijk stof. Je neusgaten zitten soms letterlijk dicht van het stof en onze poriën zagen zwart van het vuil. Je moest echt flink schrobben na een dag werken om weer schoon te worden. Het voordeel van filmen in het buitenland maar zeker ook op zo’n locatie, is dat je enorm betrokken blijft bij alles wat je doet en anderen doen. Je waaiert na de opnamen niet uit elkaar, je blijft ingezoomd op elkaar, bezig met het doel. Dat maakt alles wel extra intensief maar de betrokkenheid, de echtheid van de groep, dat alles zie je terug in de film.
De laatste weken waren extra zwaar. Veel pittige scènes nog, met na het draaien repetities en tekst leren, maar ook werd het gemis naar Nederland, mijn gezin, mijn thuis, erg groot. Het waren de spreekwoordelijke laatste loodjes. Maar het zit er op. We zijn klaar. Het is een kick en angstaanjagend tegelijkertijd. Nu kunnen we niets meer aanpassen of over doen. Maar ik heb een rotsvast vertrouwen in Jean, Chris en de rest van het team. Ik ben ervan overtuigd dat het een film is geworden die bijzonder is.
Het was het meest enerverende project uit mijn hele carrière. Echt het meest bijzondere wat ik tot nu toe gedaan heb. Ik blijf nog een paar dagen om te acclimatiseren, bij te slapen en op adem te komen, en dan reizen we terug naar Nederland. Leontine is gezellig bij me, heerlijk om weer lekker naast haar wakker te worden!
Nederland, ik kom er aan!
Groetjes,
Marco