Diep Zuid Duik Expeditie 2003!
Ik sta nog na te stuiteren van enthousiasme, zo ontzettend geslaagd is de Deep South Expeditie 2003 te noemen! We zijn namelijk onlangs naar Egypte afgereisd en wel helemaal naar het Zuiden van Egypte, richting Soedan.
We zijn met een groot aantal van dezelfde mensen als vorige keer gegaan, maar toen namen we de Noord-route. Daar zitten met name veel indrukwekkende wrakken. Neem je echter de Zuid-route, dan is de kans groot dat je ‘het grote spul’ zoals we dat noemen, tegen komt. Dan heb ik het bijvoorbeeld over haaien en dolfijnen. En we gingen ook met een grotere groep: Marco & Leontine, Armando & Vanessa, verder Esther & Xander, Richard & Margreet, Marco & Jaika, Jeroen, Edwin, Peter, Jos, Josanne, Otger & Noor, Nigel en Wilma. Een gezellige groep!
Heel graag wil ik ze aan jullie voorstellen!
Jeroen de Vries
Joep, de duikende slager. Jeroen vergelijkt elke vis die hij tegenkomt met iets uit zijn vitrine… ‘Zag je die ene vis? Leek wel een spare-rib! En die ander, net een slecht gesneden biefstukje…’
Hij is onafscheidelijk van Peter Visser. Als het niet zulke fijne vrienden waren zou ik ze Jut en Jul noemen! Jeroen heeft zijn duiken verdubbeld deze reis en wat ook typisch Jeroen is: áls ie gaat, dan wil ie ook het beste van het beste aan spullen. Hij heeft thuis dan ook een heel museum!
Peter Visser
Peter kennen jullie misschien nog van mijn kookactie tijdens Feast for Peace in 2001?
Peter is eigenaar van Henry’s in Alkmaar waar ik graag ben.
Hij is een goede vriend en ik heb nog nooit iemand meegemaakt met zóveel humor. Echt waar, hij heeft de meest fantastische anekdotes!
Volgens mij heeft hij bijna iedereen scheurbuik bezorgd van het lachen!
Edwin Bruin
Edwin is eigenlijk verantwoordelijk voor het feit dat ik ben gaan duiken.
Hij kwam met de prachtigste verhalen over ‘duiken met de brandweer’.
En nu nog, elke keer dat ik met een verhaal kom of een vis heb gezien, heeft hij een mooier verhaal van een keer ‘met de brandweer’ ha ha ha.
Zeer ervaren duiker, in Alkmaar ook bekend van de vroegere Blossoms.
Marco & Jaika Visser
Een zeer ervaren, duikende politieman. Met hem heb ik de meeste duiken gemaakt, waarvan zeer veel in het zonovergoten mooie Curaçao. Een man die met zijn ogen dicht de weg terug naar de boot weet te vinden. Echt wat je noemt mijn duikbuddy!
Jaika is één van de weinigen niet-duikers, maar maakt daarom niet minder plezier. Zonnen is haar vak, ha ha ha, en ze is flink wat zon gewend in Curaçao. Bij terugkomst verklaarde ze zich meteen te willen inschrijven voor de volgende expeditie!
Armando Borsato
Bloedfanatieke duiker, het is mijn broer en ik moet zeggen dat duiken zijn tweede natuur is, van wie zou hij dat nou hebben? Armando is voornamelijk gek op wrakken. Als we eenmaal een wrak vinden is hij er niet meer van af te slaan. Hij heeft een duikmes wat me nog het meest doet denken aan het zwaard van Floris, je weet wel die serie van vroeger…
Vanessa van der Wal
Beeldschone waternimf die inmiddels haar duikervaring ook verdubbeld heeft.
Ze is met het duikvirus besmet geraakt door Armando, en dat doet me natuurlijk meer dan goed!
Xander & Esther Richters
Xander lijkt onderwater wel op een commando, zo indrukwekkend als hij is! Hij is een zeer bekwaam duiker met oog voor detail. Overigens heeft hij ook het logo van deze expeditie ontworpen. Xander is iemand die je er goed bij kan hebben!
Esther is zonder twijfel de grootste bikkel onder de meisjes. En beslist de meest fanatieke duikende dame! ‘Ik ben toch zeker geen watje!’ zijn haar gevleugelde woorden. De nachtduik vond ze wel wat spannend, maar ze doet wat ze belooft en dus ging ze ’s nachts te water. Indrukwekkend!
Richard & Margreet Kaandorp
Ook voor hen is het de tweede Rode Zee ervaring, want vorige keer waren ze ook beiden van de partij.
Allebei zijn ze inmiddels verknocht aan het duiken en zij verdubbelden deze reis hun aantal duiken ook. Dat was goed merkbaar aan hun drijfvermogen en luchtverbruik.
Heerlijk als je als stel zo samen van duiken kunt genieten!
Otger Vermeulen
Otger van Mojo organiseert alle grote concerten in Nederland en is verliefd op de onderwaterwereld sinds het concert op Mambo Beach in 2000. Inmiddels is hij een zeer fervent duiker. Het was goed dat we Otger mee hadden aangezien hij een prima Duitse tolk bleek te zijn. Zijn kennis van de Duitse taal was zo goed dat we tenminste begrepen wat de opvarenden van de Duitse boot die ons achtervolgden wilden. Ook maakte hij meteen een beetje reclame: “Hallo! Ich bin Otger und ich organisier underwaterconcerten!” Ha ha ha!
Noor de Steen Winkel
Oh, Noor wilde graag duiken, maar… er duikt een kleine in haar buik en je mag niet duiken als je zwanger bent! Ja, Noor en Otger worden ouders! Wat een feest! Ook Noor heeft zich uitstekend vermaakt. Ik heb Noor leren kennen als survivalinstructrice dus ze is het wel gewend met mannen om te gaan…
Leontine Borsato
Mijn steun en toeverlaat, mijn liefdevolle vrouw, mijn warm en stabiel thuisfront ging natuurlijk ook mee! Voor haar was deze expeditie een échte expeditie want wat doe je als je koffer niet van de band komt en je dus niets hebt om aan te trekken? Ze heeft zich zeer kranig gedragen! Tien is niet zo fanatiek met duiken als ik, maar gunt me dit plezier. Nee, haar doe je géén plezier met een ochtendduik om half zes, ha ha ha. Maar wat wil je, een week zonder kinderen! Daar moet je van genieten!
Jos & Josanne Toussaint
Josanne is ook een vrouw die haar mannetje staat en diverse expedities is meegegaan. Ze heeft dan ook veel ervaring en routine en is niet voor niets divemaster. En dochter van Jos natuurlijk!
Jos van Easy Divers organiseert sinds jaar en dag onze duikreizen. Hij is de rust zelve en duikt alleen de echt mooie duiken mee, en terecht.
Alles wordt door Jos altijd uitstekend verzorgd,
meer dan geweldig zelfs!
Jos dank je wel voor al die jaren duikplezier, en ook
deze reis was weer super!
Nigel Jarvis
Hij is de duikbasisleider van diverse duikscholen en al jaren samen met Jos lid van ons vaste duikgezelschap.
Nigel heeft al veel duikexpedities in de Rode Zee gedaan en iedereen kent hem als De Walrus!
Wilma Welten
Zelden zag ik een duikgids die zo precies weet waar alles ligt, en dan heb ik over nauwkeurig tot op de vierkante centimeter!
Jullie denken natuurlijk dat ik overdrijf, maar geloof me, Wilma weet echt ieder visje te wonen bij deze riffen!
Volgende keer zal ik haar dan ook beslist weer vragen!
Haarscherpe herinneringen
Hoewel ik van plan was een dagboek bij te houden, merk je dat als je elke dag op een boot vertoeft, net zoveel kan duiken als je wilt en je geen moment bezig hoeft te zijn met hoe laat het is, wat voor dag we leven en dat soort aardse zaken, je al snel alle benul van tijd kwijt raakt… Hoewel ik alles nog haarscherp voor me zie, heb ik geen idee wat er op welke dag precies gebeurde, en dus is dit dagboek gewoon een verslag geworden. Een lang verslag zelfs, want een bijzondere reis als deze vat je niet zo 1, 2, 3 samen. Marco en Peter hebben ook wat op papier gezet na deze week, hun bijdrage die grappig en ontroerend tegelijk is, lees je helemaal onderaan mijn verhaal.
Veel reizen, weinig koffer…
We zagen best een beetje tegen de reis zelf op. Vier uur vliegen is niet erg, maar daarna moesten we zes uur in de bus om op de plaats van bestemming te komen. We zouden wel ter plekke op de boot kunnen stappen, maar die zou er ruim anderhalve dag over doen om op dezelfde plek uit te komen, en dan was zes uur met de bus toch een aantrekkelijkere optie… We vlogen ’s avonds, dus je landt laat in Egypte, wat betekende dat we ’s morgens om half vijf bij de boot arriveerden. Toen we bij de bagageband op de koffers stonden te wachten, kwamen de eerste koffers gelukkig al vrij snel. Maar wat er ook allemaal langskwam, de rode koffer die Tien en ik meehadden kwam in ieder geval niet! Daar zaten met name alle kleren in, en dat is dan toch geen lekkere start van je vakantie. Het voorval kwam wel de hele week terug, het maakte niet uit wat iemand even kwijt was, het zat ongetwijfeld in de Rode Koffer…!
Toen alle koffers (nou ja, álle koffers… die rode ontbrak natuurlijk) op de bus geladen waren en iedereen eindelijk in de bus zat, ging plotseling de brandblusser af. De chauffeur had per ongeluk een bankje naar beneden geklapt wat tegen de brandblusser kwam met als resultaat dat de bus vol poedersneeuw werd gespoten. Even dachten we toch een reisje richting de sneeuw te hebben geboekt, maar gelukkig was het euvel snel verholpen en konden we toen echt aan de busreis beginnen.
Om half vijf arriveerden we bij de boot, en konden we aan boord gaan. De boot vertrok meteen richting het eerste rif, want hoewel het nog midden in de nacht was en niemand echt geslapen had, stond de eerste duik ’s morgens al gepland. Het viel toen meteen op dat dit wel eens een héle mooie duikvakantie zou kunnen worden. Nigel, de leider van Easydivers Egypte en al jaren mijn vaste reisgenoot, instrueerde de dames en nam met hen de laatste skills door. Zo konden zij vertrouwd raken met de nieuwe apparatuur.
Gadgets & haaien
Natuurlijk had ik de laatste gadgets mee, leuke nieuwe speeltjes. Bijvoorbeeld een onderwater navigatiesysteem waarmee ik, niet geheel onbelangrijk, feilloos de weg weer terug kan vinden. Vooral handig als je niet bekend bent op de plek waar je duikt.
Heerlijk nieuw hulpmiddel dus waar ik heel blij mee ben.
Al tijdens de eerste dag werden mijn stoutste dromen werkelijkheid, jawel, hááien! En nog veel ook! White tips, Reef Sharks, Silver tips en hele mooie Hammerheads!
Dit overtrof onze stoutste verwachtingen. We bleken toevallig precies in het goede seizoen te komen, de watertemperatuur is op deze diepte dan nog niet te warm, waardoor de haaien soms zelfs aan de oppervlakte komen. We zijn ze dan ook de hele week in grote hoeveelheden tegengekomen.
Zoveel zelfs dat we elkaar onderwater niet eens meer informeerden als we er eentje zagen! En dat is redelijk snobistisch als je ervan uitgaat dat in Nederland je elkaars aandacht trekt bij elke vis die je tegenkomt!
Genieten & lachen & genieten & lachen
Wat vooral opviel aan deze duikvakantie was de verscheidenheid aan duikstekken, de helderheid van het water, de heerlijke temperatuur en het rijke onderwaterleven. We hebben prachtige grotten gezien en mooie doorgangen. Wat echter het meest indrukwekkend was, was de verscheidenheid in het reisgezelschap. Met zoveel verschillende mensen waarvan een aantal elkaar nog nooit hadden ontmoet en dat het dan zo ontzettend goed klikt, dat was een aangename bijkomstigheid. Dit gezelschap was een regelrechte aanval op mijn lachspieren!
En er moet notie van gemaakt worden dat met name Peter Visser daar een grote inbreng in had, met zijn niet aflatende waterval aan anekdotes, grappen en opmerkingen! Dit gemêleerde gezelschap groeide in een zeer korte tijd uit tot een hechte eenheid! Dit alles met als verbindende factor het duiken!
Ook de dames in het gezelschap weerden zich kranig. Ze hebben veel duiken meegemaakt maar natuurlijk ook lekker van de zon genoten op het dek.
Helaas hadden we te maken met een boot die weliswaar heel luxe was, maar ook te maken kreeg met wat stukkende generatoren.
Dus veel diesellucht en ook werkte de airco ’s nachts vaak niet.
Luxe probleem natuurlijk, maar aangezien de temperaturen erg op konden lopen was dat toch wat jammer.
Toch verwachten we van U geen medelijden, want we kregen immers waar we voor kwamen, ha ha ha.
Briiiieeefffiiiinngg!!
Een opvallende en steeds terugkerende factor was de briefing. Voor elke duik wordt uitgelegd welke route we gaan duiken, hoe lang je weg mag blijven, hoe diep we gaan, maar vooral ook wat we te zien krijgen. Wilma riep dan ook met iedere keer heel vriendelijk: “Briiiiieeeeeefffffiiiiinnnnggggg!” Opvallend aan de briefingen van Wilma was haar nauwkeurigheid waarmee ze het rif kon beschrijven. Ze kon tot op de meter voorspellen wat we te zien zouden krijgen en waar. Zo kon ze bijvoorbeeld zeggen bij deze rots zitten op 2 meter poetsgarnaaltjes en in de tweede grot links liggen meestal 2 kleine White Tips. En die lagen daar dan ook! Zoiets had ik nog nooit meegemaakt!
Elke ochtend om half zes werden we gewekt en tussen zes en kwart over zes maakten we onze eerste duik. Dat moest wel, anders kom je niet aan je vier duiken per dag toe. Je hebt namelijk een oppervlakte interval nodig, om je lichaam in staat te stellen zich te ontdoen van de stikstof die je tijdens de duik hebt opgedaan. Na de eerste duik stond er een heerlijk ontbijt klaar. Ook de lunches en diners waren voortreffelijk, de kok deed ontzettend zijn best. Aangezien we snel door de twee potten mayonaise heen waren, heb ik zelf mayonaise gemaakt. Ik geloof dat alle expeditieleden dat wel wisten te waarderen!
Haaien en dolfijnen, maar grrr… die mantarog!
We werden op het gebied van duiken echt onvoorstelbaar verwend. Zo goed als elke duik kwamen we haaien en dolfijnen tegen. Maar een steeds terugkerend feit is wel dat dat er altijd wel iets hoog op je lijstje staat van dieren die je nog eens tegen wilt komen, en bij mij is dat de Mantarog.
Na een duik kwamen we boven, en daar begon het al: “Zág je’m, zág je hem! Mán, hij zwom gewoon onder ons door!” Hoe frustrerend! Iedereen had hem gezien, behalve ik. Daar ben ik nog lang mee gepest, ha ha ha. Hoewel ik geen enkele duik heb overgeslagen van de gemiddeld vier duiken die we op een dag maakten, staan de Manta en ook de Walvishaai dus nog op mijn lijstje. Maar er moet iets te wensen overblijven, toch?
MY Greta
Wat we ook hadden gedaan, was een groot laken op het bovendek spannen en projectieapparatuur meenemen. Met een lekker zacht warm windje keken we op bioscoopformaat naar een filmpje. De Egyptenaren keken wel een beetje vreemd op, ha ha ha.
De MY Greta, zoals onze boot gedoopt is, is een heerlijke boot waar je het makkelijk een vakantie lang volhoudt. Normaal gesproken zijn de boten in Egypte van hout, maar de MY Greta is van staal, wat maakt dat hij stabieler in het water ligt en men dus minder last van zeeziekte heeft.
De week waarin we weg waren was het volle maan, wat maakt dat ook de nachtduiken een ongekend hoog niveau hadden. Het onderwaterschouwspel in maanlicht maakt dat je je waant in de Twilight Zone! Letterlijk en figuurlijk om van te watertanden! Zelden heb ik zo aangenaam kunnen duiken als hier. Een ander groot voordeel van een dergelijke reis is dat je niets hoeft te doen. Als je uit het water komt doe je je flessen af, je pak hang je op en verder doe je niets. Dus geen gesleep en geen gedoe, je hoeft je alleen maar bezig te houden met duiken, duiken, duiken!
Duiken & snorkelen
Door de grote hoeveelheden duiken, zo’n 20 tot 22 per persoon, liep de ervaring snel op.
Dat zag je ook aan het luchtverbruik, dat gaat dan naar beneden.
Sommigen expeditieleden hebben hun totaal aantal duiken verdubbeld deze reis!
De kapitein vond de riffen dan ook met een behendigheid, onvoorstelbaar.
Zonder navigatie apparatuur vond hij de mooiste plekken, en dat terwijl je van bovenaf niets zag! Bijna elke dag zwommen er dolfijnen naast en voor de boot.
Ze begroetten ons elke keer heel vrolijk met veel getuimel.
Het plonzen wat je erna hoorde was ook traditioneel, want meteen sprong iedereen met zijn snorkel in het water om mee te zwemmen.
Zoals je op de foto van Marco bij het voorstellen kunt zien hebben we een poging gedaan zelf vissen te vangen, Marco Visser deed zijn naam eer aan, en was de enige die iets ving.
Een pracht van een Picasso Triggervis, een mooi exemplaar maar niet eetbaar en dus werd hij weer teruggegooid.
Peter Visser, die overigens geen familie van Marco Visser is, zorgde er de hele reis voor dat je een lach niet kon onderdrukken. Waar je ook op de boot stond, altijd hoorde je wel ergens een lachsalvo klinken. Op de boot, in de bus en op het vliegveld, overal werd gelachen totdat mijn ribben er pijn van deden! Ook kwamen we een bedoeïenenfamilie tegen die in een gammel vissersbootje met plastic zeil langskwamen om vis te ruilen tegen rijst. Dat hebben we vanzelfsprekend gedaan. Je realiseert je dan weer even hoe goed je het hebt…
De laatste avond hebben we gedanst en gefeest. We probeerden de Egyptische dans na te bootsen, maar dat viel nog helemaal niet mee. Je doet je best maar het ziet er toch niet uit zoals zij het doen, ha ha ha.
Beste expeditieleden, ik vond het in één woord GEWELDIG!
Ik nodig jullie bij deze uit voor volgend jaar!
Groetjes,
Marco.
Deep South Expedition 2003 door Marco Visser:
“Bij aankomst op de boot werden we welkom geheten door de duikleidster van deze week, Wilma. Na de gebruikelijke uitleg omtrent de huis-, lees: bootregels, vertelde ze dat er dagelijks 4 duiken op het programma stonden! Hoezo vakantie?
Tevens vertelde ze dat er voor elke duik een briefing zou worden gegeven, een uitdrukking die later in de week een heel andere dimensie zou krijgen.
Nagenoeg elke morgen werden dan ook al om 05.30 uur gewekt door Wilma, die met een zuidelijk accent luidkeels door de gang ‘Goeiemorgen’ riep. Kort daarop gevolgd door ‘Briefing!’
De meesten hadden bij een vroege duik wel een andere voorstelling en kwamen dan ook aarzelend het bed uit. Als je al de illusie had om in je bed te blijven liet je de gedachten gaan over wat je zou kunnen missen. De eerste dag waren daar al de hamerhaaien, later volgden de mantaroggen. Wat te denken van de dolfijnen! Kortom het bed uit!
Nog maar kort van de vroege duik bekomen kwam het ontbijt, en ja hoor daar was ze alweer: BRIEFING! en de tweede duik was een feit.
Voor de lunch nog een duik en daarna een middagduik, waarna de dag werd afgesloten met een nachtduik.
Dit alles voorafgegaan door… jawel, de briefing!
Elke duik was werkelijk fantastisch en altijd weer anders, maar wat bij elke duik hetzelfde was… de briefing!
Voor ons allen zal het woord briefing in het geheugen blijven als een herinnering aan een week vol avontuur, prachtige koralen, fantastische tropische vissen, haaien, mantaroggen, lekker eten en veel gezelligheid. Ik denk dat ik namens allen spreek als ik zeg dat we niet kunnen wachten op de volgende briefing!”
Deep South Expedition 2003 door Peter Visser:
Het Mysterie van de Rode Koffer
“Een gelukzalig gevoel maakt zich van mij meester, zit midden op de Rode Zee in Egypte, met een goed stel mensen om mij heen. Duiksafari op een groot schip helemaal in de middle of nowhere. Geen telefoon, geen krant en geen benul van tijd.
Soms vraag ik mij wel eens af, wanneer ik naar zo’n tv-programma kijk, waarin totaal verschillende mensen het een paar weken met elkaar uit moeten houden op een onbewoond eiland, wat daar zo bijzonder aan is.
De kijker smult dan van de intriges en vijandigheden onderling. Zo op de buis lijkt het een hels karwei om met
elkaar door één deur te moeten.
Blijkbaar zijn wij gezegend.
Een week op een boot midden op zee, met een groep mensen aan boord, die allemaal verschillend zijn. Sommige ken ik al mijn hele leven en anderen heb ik deze reis voor het eerst ontmoet. Sommige zijn wereldberoemd vanwege hun liedjes en de volgende is wereldberoemd vanwege zijn filet. De één vangt boeven op een tropisch eiland en de volgende is weer bezig met diamanten voor de industrie.
En voor sommige zit het begin van de vakantie niet mee. Je hebt je dagenlang druk gemaakt over welke setjes je wel of niet mee zou nemen op de trip, je hebt alles secuur opgeborgen in een fel rode koffer, je staat hoopvol te wachten bij de bagagebelt en alles wat er komt, er komt geen rode koffier, weg illusie van elke dag een andere combinatie. Ze zal ongetwijfeld drie keer binnensmond flink gevloekt hebben, maar wij hebben daar niets van gemerkt.
Het is gebeurd en dat is dat. En toch elke dag weer met een andere bikini uit je hutje komen. Ik geef het je te doen.
De Rode Koffer wordt een belangrijk onderdeel van deze reis.
Wie loopt er nu in je kleding is een veel gestelde vraag.
Steeds komt de Rode Koffer terug, alleen niet fysiek, hij is er nog steeds niet, maar nog steeds onderwerp van gesprek.
Op deze boot geen onvertogen woord over niets en niemand, alles mag en niets moet. We hebben vakantie en wie je bent of wat je doet maakt geen donder uit.
Mijn moeder leeft al 8 jaar niet en daardoor is ze voor mij de personificatie geworden van de dingen die er wel of niet zijn in dit spectrum.
Stiekem houd ik haar een beetje verantwoordelijk voor de dingen die gebeuren in mijn leven. Soms geselt ze me onophoudelijk, wanneer ik iets doe, dat haar goedkeuring niet kan wegdragen, maar soms zit ze op haar wolk en dan denkt ze volgens mij: ‘Zo, hier heb jij een groep mensen, ga de zee op en vermaak je!’
Fantastisch om te zien dat dan ook weer lukt. Zo veel verschillende mensen bij elkaar en voor mijn gevoel werkt het goed. Sommige zie ik morgen weer en sommigen misschien wel nooit meer. Maar het heerlijke gevoel bekruipt mij dat we voor altijd met plezier terug kijken naar deze cohesie van deze nieuwe vrienden. Hoe dat kan, ik weet het niet. Het geheim van deze club, ook dit weet ik niet. Misschien zit de clou wel veilig opgeborgen in de Rode Koffer. Als dat zo is, dan hoop ik dat hij nooit gevonden wordt.”
Terugkijken naar de Diep Zuid Expeditie 2003 door Xander en Esther:
Return to the Red Lagoon!
De gloednieuwe bus die ons als een soort amfibievoertuig over de door vloed ondergelopen pier naar de zodiac’s bracht, om ons vervolgens om 4.30 a.m. aan dek van de My Greta af te zetten. Het licht dat zich al voorzichtig verspreidde van achter de met water gevulde horizon waarin wij de hele week mochten vertoeven. Na krap 3 uurtjes slapen stonden we te trappelen om onze eerste duik in The Red Lagoon te wagen, FABULOUS, keer op keer.
2 weken tijd zijn inmiddels verstreken. Elke dag als ik op de luchthaven arriveer, voor mijn werk wel te verstaan, denk ik aan de lange reisdag naar onze verre bestemming. Waren we er nog maar! Al duurt de reis 2x zo lang, graag maak ik deze weer nu ik weet wat ons allen zo enorm veel plezier en ervaring heeft gebracht.
De aankomst op My Greta staat nog net als andere speciale momenten op mijn netvlies gebrand.
De verbondenheid die is ontstaan op krap 100 m2 dek, of het vertrouwen dat je elkaar geeft om op +/- 35 meter beneden het NAP op elkaar te letten, brengt me bij de stelling die me al eens eerder is verteld: “Je leert je vrienden kennen als je met ze op vakantie gaat!”
Wij hebben er in elk geval een hele club bij!
Lieverds, alsnog bedankt!
Xan & Es