Op bezoek bij Samantha!
Vorige week zette de moeder van Samantha een emotioneel bericht op Facebook: haar dochter had de dag ervoor te horen gekregen dat de artsen niets meer voor haar kunnen doen. Syl wilde niets liever dan de laatste wensen van Samantha uit laten komen, maar wist van te voren al dat dat niet zou lukken. Samantha zou namelijk bijvoorbeeld zo verschrikkelijk graag een concert van me bij willen wonen. Hoewel ik nog aan het touren ben en er wat dat aangaat natuurlijk mogelijkheden waren, is de gezondheid van Samantha helaas al zover achteruit gegaan dat een optreden bijwonen niet verantwoord zou zijn. Ze hoopte dat er misschien een foto of handtekening van me geregeld kon worden. Het bericht van Syl werd massaal gedeeld en binnen korte tijd was ik dan ook op de hoogte. Nu is het helaas zo dat er veel van dit soort verzoekjes komen. Heel veel. Hoewel we altijd proberen te doen wat er in onze mogelijkheden ligt, is een bezoekje gewoon niet altijd mogelijk. Hoe graag we dat ook zouden willen! Maar we laten altijd iets van ons horen, dat spreekt voor zich. Diezelfde avond hadden we dan ook, na veel moeite want Syl haar Facebook stond niet op ‘openbaar’ en dus konden we geen berichten achterlaten, gelukkig contact. Syl vertelde over het leven van Samantha, haar tegenslagen en vooral ook haar positieve inslag, zelfs na de verpletterende diagnose die ze gekregen had en terwijl ze sprak waren wij met de ‘delete’ knop in mijn agenda in de weer. De afspraken die we op maandagmiddag hadden staan werden verschoven naar 8.00 ’s morgens en later deze week en zo hadden we opeens een vrije middag tot onze beschikking. Toen we Syl vertelden dat we maandag zouden komen viel er een enorme last van haar af. Ze kon nu een van de dromen van haar dochter verwezenlijken! Als vader begrijp ik heel goed hoe machteloos je je moet voelen wanneer je hoort dat je kind niet lang meer heeft. Je kunt het lot niet veranderen, maar wel invloed uitoefenen op de tijd die ze nog heeft, en dat is precies wat Syl deed!
 |
 |
Maandagmiddag stonden de ouders en zusjes van Samantha al buiten op ons te wachten en begeleidden ons naar binnen waar Samantha was. Natuurlijk was ze op de hoogte en vanzelfsprekend wist ze dat het tijdstip waarop ik zou komen aangebroken was, maar toch schrok ze toen ze me binnen zag lopen. Opeens is het dan toch wel heel echt en heel dichtbij. Ze werd een beetje emotioneel, wat overigens ook gold voor de rest van de familie en vrienden die in de huiskamer zaten. Geen tranen van verdriet overigens, ze was vooral gewoon heel erg blij. Al sinds ze heel klein is luistert Samantha graag naar mijn muziek en haar meest geliefde liedje is ‘Samen voor Altijd’ wat ik met Jada zing. Kijkend naar haar ouders, die zo genoten van Samantha’s blijdschap kreeg dat liedje opeens een extra lading. We dronken wat, spraken over haar ziekte maar ook over dingen die ze leuk vindt zoals The Voice of Holland, en ik leerde in die korte tijd veel over Samantha. Maar liefst 58 operaties heeft ze gehad en toch kunnen de artsen nu niets meer voor haar doen. Het kan zijn dat Samantha nog een week heeft of wellicht enkele maanden, maar toch zei ze heel stellig: “Ik ben ziek. Niet zielig. Dat is iets anders.”
Een mooi mens, heel inspirerend. Ik ben heel blij dat we een van haar grote dromen hebben uit kunnen laten komen. Mede door haar familie en liefste vrienden werd het een memorabel bezoekje, en niet alleen voor Samantha. Ook ik zal nog geregeld terugdenken aan deze sterke, positieve vrouw!
Liefs,
Marco.