Start festivalzomer!
Afgelopen woensdag 24 mei ging, op een mooie lentedag, mijn festivalzomer van start met ‘Onder Aan De Berg’ in Hellendoorn, dat voor de eerste keer plaatsvond. Ondanks de droevige omstandigheden van het overlijden van Ria Ruiters, de moeder van mijn lieve Leontine, mijn schoonmoeder en de oma van mijn kinderen, wilde ik toch daar spelen en de liefde en passie voor muziek daar delen. Het was een heftige dag, omdat we diezelfde dag Ria hebben moeten begraven en de daaraan voorafgaande weken waren lood- en loodzwaar. Daarentegen was het ook een dag met veel liefde. Gelukkig zijn we geen robots, maar mensen en kunnen en mogen al die emoties er gewoon zijn.
Het festival werd geopend door Jeangu Macrooy en met zijn swingende muziek zat de sfeer er meteen goed in bij het aanwezige publiek. Langzaamaan werd het ook steeds drukker op het festivalterrein en na de optredens van Nielson en Caro Emerald was het de beurt aan mij en mijn bandje om de sterren van de hemel te gaan spelen. Het zingen ging me iets moeilijker af dan normaal, want door alle omstandigheden was ik slecht bij stem. Maar ik wilde er heel graag een mooie avond van maken en net zo lang doorgaan tot het niet meer kon, want ook in verdrietige tijden speelt muziek een belangrijke rol. Het verbindt, geeft kracht en verstevigt de mooie herinneringen. In een verdrietige periode als deze, wanneer je vrouw door verlies van beide ouders geen kind meer kan zijn, kijk je ook met andere ogen naar je eigen gezin en vooral wanneer je je vrouw en dochter samen ziet. Daarom droeg ik ‘Dochters’ speciaal op aan Leontine. Ook ‘Als Rennen Geen Zin Meer Heeft’ mocht niet ontbreken en hoe mooi is het dan om te zien dat men in het publiek letterlijk naast elkaar staat en elkaar vasthoudt.
 |
 |
Ik heb de verbinding en kracht van samen muziek delen nog nooit zo sterk gevoeld als op deze avond. Zelden heb ik een publiek meegemaakt, dat zo sportief reageerde op het feit dat ik mijn stem aan het kwijtraken was. Ik voelde me gedragen door het publiek en wilde aan het eind van de avond eigenlijk helemaal niet weg. Hetgeen wat ik deed, is wat ik eigenlijk altijd tegen mijn Voice Kandidaten zeg, dat ze juist nooit mogen doen. Dit optreden doen betekende dat het de dagen erna bijna niet mogelijk was om nog te praten, maar ik wilde het afmaken, omdat het zo’n ongelooflijk heftige dag was geweest. In mijn leven heb ik meer dan duizend optredens gegeven, maar als ik later in het bejaardentehuis zit zal ik me deze dag in ieder geval nog herinneren. En toen ik het publiek vroeg om er nog eentje samen te doen om mij er nog even doorheen te slepen, voelde ik me zo omarmd. Zoveel liefde en steun! Dank jullie wel, ik hou van jullie!
De emoties en de bijkomende verkoudheid maakte dat ik donderdag en vrijdag slechts onverstaanbaar kon fluisteren. Het optreden bij Pop on Top moest ik tot mijn grote teleurstelling dus ook afzeggen. Ik kon niet eens praten, laat staan zingen! Zo ongelofelijk akelig om zo’n fijn festival waar je al maanden naar uit kijkt, te moeten skippen. Ik heb daar echt last van gehad.
Zaterdag, tijdens Nirwana Live was ik er weer bij. Maar eerlijk is eerlijk, wat betreft stem heb ik het wel eens beter gedaan. Maar ook hier: het publiek was dankbaar dat ik er was en heeft me er doorheen gesleept. En wat was het ongelofelijk gezellig! Echt een te gekke avond!
Je begrijpt: ik kijk uit naar de komende festivals deze zomer, zie ik jou daar ook?
 |
 |
Groetjes,
Marco
Met dank aan Hillie Hop, Kimberley Vaessen en Nirwana Live voor de foto’s!