Symphonica in Rosso: show 1, waanzinnig!
Met mijn jubileum in zicht werd mij steeds vaker gevraagd wat voor mij nou een echt hoogtepunt in mijn carrière was. Hoewel ik heel veel hoogtepunten heb mogen beleven gingen mijn gedachten toch elke keer naar Symphonica in Rosso in 2006. Als dat toch nog eens zou kunnen? Hoe gaaf zou het zijn dat gevoel nog eens mee te kunnen geven aan mijn publiek, het wij-gevoel, Symphonica in Rosso en dan ook wel ‘all the way’ en in het rood!
Het is natuurlijk ongelooflijk spannend zoiets te gaan doen want hoe vaak krijg je een tweede kans op zo’n fantastische eerste keer? Ondanks het feit dat ik al 25 jaar in het vak zit en hier al vele shows aan vooraf zijn gegaan was ik ook vanavond behoorlijk nerveus. Als je als artiest niet meer opgewonden raakt van het feit dat je elf keer in de Ziggo Dome mag spelen dan moet je iets anders gaan doen! Die spanning en ontlading heb ik ook echt nodig al is het moment vlak voor ik opga echt wel heel, héél spannend.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Ik genoot al zo van alle voorbereidingen, het samenstellen van de setlijst, het repeteren met mijn bandje en Guido’s Orchestra, het nadenken over ontwerp en uitvoering van het podium, de opbouw en alles wat er bij een grote productie als deze komt kijken. Iedere keer weer werd ik overvallen door een groot geluksgevoel: wat verschrikkelijk mooi dat ik dit mag doen. Mag doen, ja, want zo voel ik het. Wat heerlijk dat mijn publiek nog net zo gretig is en ik overal zag hoe men enthousiast aan het aftellen was tot de eerste show. De Ziggo Dome is een fantastische zaal en dat geldt net zo voor zijn medewerkers. Wat een warmte ontvang ik daar iedere keer weer als ik binnenloop!
En hier zit ik dan nu, de adrenaline giert nog door mijn lijf na deze eerste show, en ik kan je vertellen dat slapen er nog niet in zit want deze fantastische avond moet ik nog even laten bezinken en doornemen. Oh jongens, wát een avond! Wat een heerlijk concept is Symphonica in Rosso toch en wat hebben mijn bandje en Guido’s Orchestra de sterren van het Ziggo Dome-dak gespeeld.
Opkomen en dan de zaal zien met iedereen die zich in het rood heeft gestoken, iedereen samen zien dat geeft toch wel zo’n magische gevoel! Het maakt me ook trots, trots op het concept Symphonica in Rosso, mijn publiek, de warmte die ik van jullie voel bij het opkomen, heerlijk!
En als ik het dan toch over trots heb, mijn gast Zucchero die vanavond het podium betrad, zo te gek! Dat één van mijn eigen helden mijn gast wil zijn, dat is echt een jongensdroom en vanavond kwam hij uit!
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Ieder liedje werd door de zaal overgenomen, of het nu ‘Je Hoeft Niet Naar Huis’ was, het breekbare ‘Margherita’ of het nieuwe nummer ‘Mooi’, mijn publiek zingt gewoon alles mee! Jeroen van Koningsbrugge deed een meer dan fantastische uitvoering van mijn ‘Wit Licht’ en mijn meiden van O’G3NE waren echt weer magisch. Zoals die meiden zingen, dat is bijna niet van deze wereld.
Ook Kim Spierenburg had ik voor deze reeks weer teruggevraagd. Het verdrietige is dat Kim haar gezondheid achteruit gaat en ze de pink van haar ene hand niet meer helemaal goed kan gebruiken. Voor een violiste is dat een ramp van enorme proporties maar die lieve Kim die zo kwetsbaar oogt is een vechter met het formaat van een leeuw. Kim leerde het nummer op een andere manier spelen. Dat is natuurlijk niet alleen buitengewoon maar het geeft ook de kracht en vechtersmentaliteit van Kim aan. Ik vind haar bijzonder en haar op mijn podium hebben voelt als een eer!
Cheyenne Toney, die jullie vast nog kennen van The Voice of Holland en in het team van Ilse DeLange zat nam de partijen van Ali over in ‘Wat Zou Je Doen’ en ‘Muziek’. Zij beschikt over zoveel talent en dat talent geef ik, hoewel ze niet in Team Borsato zat, net zo graag een podium! Talent is talent en dat stijgt boven teams uit. Cheyenne ging helemaal los en het publiek genoot van haar, net zoals ik dat deed!
Ik heb zo ongelofelijk genoten van deze eerste avond, bijna niet in woorden uit te drukken (maar ik heb toch een poging gedaan, haha)!
Onvoorstelbaar dat het nog maar het begin is van een reeks waarvan ik nu al weet dat het een zeer, zeer dierbare herinnering zal worden.
Fantastisch dat ik dat met jullie mag delen!
Ik ben heel benieuwd hoe jullie deze avond ervaren hebben!
Groetjes,
Marco
Ook de kranten hebben concertverslagen gepubliceerd.
Lees hier hoe Algemeen Dagblad het ervaren heeft.
Hier vind je het verslag van Nu.nl.
En de Telegraaf was ook enthousiast!